اگر مبتلا به ریزش موی آندروژنتیک هستید و پزشک به شما پیشنهاد مصرف موضعی محلول ماینوکسیدیل جهت کنترل ریزش داده است این مطلب برای شما جذاب خواهد بود.
در ریزش آندروژنتیک اصولاً بیش از اینکه ریزش فعال به صورت روزانه در کف حمام یا حین نشانه کردن یا روی بالش وجود داشته باشد، بیمار به مرور متوجه نازکی و کم پشتی تار موها می‌شود.
از اصول درمان ریزش آندروژننتیک کنترل اثر هورمون بر روی موها با استفاده از داروهای هورمونی همچون فیناستراید و دوتاستراید می‌باشد. با توجه به عوارض جانبی که برخی بیماران با مصرف داروهای هورمونی تجربه می‌کنند اغلب درخواست جهت جایگزین کردن آنها با درمان موضعی دارند.
از موثرترین و کم هزینه‌ترین روش‌های قطعی درمان ریزش مو استفاده مرتب و مداوم از محلول‌های حاوی ماینوکسیدیل می‌باشد. این محلول‌ها در غلظت ۲ درصد به بالا وجود دارند و معمولاً برای درمان ریزش‌های متوسط در خانم‌ها و آقایان مصرف محلول ۵ درصد توصیه می‌شود.
در ۶ تا ۸ هفته اول پس از شروع مصرف محلول موضعی یک فاز ریزش حاد به نام تلوژن افلوویوم در بیماران ایجاد می‌شود که کاملاً طبیعی است و آگاهی بیمار از وجود چنین روند طبیعی، باعث کاهش نگرانی ایشان شده و پایبندی او به درمان را بیشتر خواهد کرد.
همچنین رویت نتایج درمانی محلول ماینوکسیدیل حداقل ۴ ماه پس از شروع دارو می‌باشد.
با مصرف مداوم داروی ماینوکسیدیل هم بخشی از موهای از دست رفته بازیابی میشوند و هم موهایی که نازک شده‌اند به مرور به ضخامت مطلوب باز می‌گردند.
از عوارض نسبتا معمول مصرف محلول ماینوکسیدیل می‌توان به پرمویی در ناحیه صورت احساس سردرد و خارش اشاره کرد.
در موارد نادری علائمی همچون ورم ناحیه پیشانی و صورت، احساس تپش قلب و سرگیجه ایجاد می‌شود که در صورت بروز این علائم باید مصرف دارو را قطع کرده و با پزشک متخصص خود مشورت کنید.
